Dag 807: Hoe Faalangst je Zelf en Lichaam kan Verzieken

Een van mijn grootste valkuilen, in de zin van patronen die ik doorheen mijn leven op al dan niet bewuste wijze geleeft heb, is steeds een angst om te falen geweest. Dit is steeds een grote 'valkuil' geweest voor mij omdat het een programma is in mijn geest dat opgebouwd is uit specifieke gedachten en ervaringen die geactiveerd worden in situaties waarin ik iets nieuws ga uitproberen of wanneer ik een bepaald plan in gedachten heb dat ik wil uitvoeren en waar ik tijd en moeite wil gaan insteken om het uit te voeren.

Deze gedachten en ervaringen komen dan, wanneer ik begin aan de uitvoering van dit plan, langzaam maar zeker naar boven en voor ik het weet begin ik zin te krijgen om te stoppen waar ik aan begonnen was en dus toch maar niet dit nieuwe project aan te vangen. Het is altijd zo geweest dat ik ook steeds daadwerkelijk stopte en als het ware mezelf opgaf door mijn plannen, dromen, wensen, verlangens en visies op te geven als datgene wat ik wilde verwezenlijken. Dit patroon noem ik de 'angst om te falen' omdat de ervaring ervan grotendeels bestaat uit een angst om uiteindelijk mijn plan toch niet te kunnen verwezenlijken en dan door al de emoties te moeten gaan die gepaard gaan met 'falen' en 'mislukken'.

Sinds een tijd ben ik ook bezig geweest met het voorbereiden van een onderneming waarin ik als zelfstandige zou kunnen beginnen - iets dat ik als het ware van de grond heb opgebouwd op basis van een visie dat ik voor ogen had en wilde manifesteren. Mezelf en dit patroon van 'angst om te falen' in mezelf kennende, trad ik zeer voorzichtig en langzaam en bouwde ik zeer langzaam maar zeker aan het manifesteren van mijn visie. Hoe meer ik zo verderging en consistent bleef in dit opbouwen, des te meer ik me ook zelf-verzekerd begon te voelen in wat ik aan het doen was en in mijn vaardigheden om deze visie te verwezenlijken.

Het was pas recentelijk, wanneer ik een meer definitieve beslissing moest gaan maken om van al wat ik tot nu toe heb opgebouwd mijn 'onderneming' en 'beroep' te maken, dat de angst om te falen weer in volle glorie naar voren trad. Aanvankelijk leek het kleine gedachten en reacties te zijn die zich op de achtergrond in mijn geest afspeelden. Subtiele ervaringen van onzekerheid over de toekomst en korstondige reacties van angst  op de gedachte of ik wel de vaardigheden bezit om hiervan mijn beroep te maken en een onderneming in stand te houden.

Na een aantal dagen voelde ik me ziek worden. Ik voelde me moe, mijn lichaam voelde zwak aan en ik ervoer die pijn achterin mijn keel dat steeds voor mij het voorteken is van ziekte. Het was dan dat ik besefte welke de mate is waarin deze angst om te falen eigenlijk invloed aan het hebben was op mezelf en bijgevolg mijn lichaam. Ik zag hoe ik me op verschillende vlakken in mezelf gelimiteerd en beperkt voelde en hoe ik me aan het laten onderdrukken was door deze angst, op vlak van mijn zelf-ervaring en -uitdrukking maar duidelijk ook op fysiek vlak.

 Ik besefte dat ik erover moest gaan schrijven teneinde mezelf te ondersteunen om tot een oplossing te komen en eens en voor altijd richting te geven aan dit patroon. Ik weet immers maar al te goed dat als ik de angst om te falen zomaar op de achtergrond in mijn geest laat verderdoen, dat ik dan langzaam maar zeker meer en meer twijfel en onzekerheid over mezelf en mijn beslissing zal gaan opbouwen en mezelf er zo uiteindelijk van zal overtuigen dat het beter is om op te geven, en dus te luisteren naar wat de angst me aan het influisteren is.

In de Dag 808 deel ik wat ik middels mijn schrijven heb gerealiseerd met betrekking tot welke oplossing ik kan toepassen om de angst om te falen te overstijgen en hoe ik mezelf heb kunnen versterken in mezelf en mijn lichaam en zodoende de op de loer liggende ziekte heb kunnen ontwijken.

Dag 739: Hoe je Schrijft is Wie je Bent

Iets wat ik doorheen mijn Reis naar Leven en mijn schrijven naar vrijheid geleerd heb is de waarde van woorden, en specifiek de waarde van schrijven. Door schrijven kan je jezelf leren kennen, je kan de verborgen ruimtes en kamertjes in je geest openen, jezelf ontdekken en jezelf creëren als wie je wil zijn en hoe je eigenlijk wil leven. Dit laatste gedeelte kan echter pas gebeuren wanneer je in de eerste plaats schrijft op een manier waarop je jezelf zal leren kennen.

Het is immers pas wanneer je ontdekt wie je eigenlijk echt bent onder de lagen van je geest als wie je doorheen je leven bent gaan geloven dat je bent. Je hebt bijvoorbeeld misschien een idee in je geest van wie je wil zijn en hoe je je wil voelen in je leven en dat idee gaat gepaart met een positief gevoel en dus geloof je dat dat vanuit jezelf komt, dat dat werkelijk is wie jij WIL zijn. Maar in wezen is dat idee en het gevoel dat ermee verbonden is volledig afkomstig vanuit je geest hetgeen een systeem is dat opgebouwd is uit een zelf-beeld, een identiteit en een persoonlijkheid die je middels allerlei invloeden doorheen je leven in jezelf gecreëerd hebt. Maar die geest - dat zelf-beeld, die identiteit en persoonlijkheid - is niet wie je eigenlijk werkelijk bent.

Je geest zal jouw beslissingen steeds sturen door middel van gevoelens. Iets waar je een goed gevoel bij krijgt - het hoeft zelfs niet per se een goed gevoel te zijn, maar eerder een bepaalde ervaring in jezelf waar je jezelf als het ware in 'herkent', iets wat voor jou 'eigen' aanvoelt. En aangezien die beslissingen gebaseerd zijn op wat je geest, als het vooropgebouwde systeem in jezelf,  ziet als 'juist' omwille oftewel gevoelens en/of geloofsystemen (dewelke beide dingen zijn die van 'ergens' afkomstig zijn, maar niet van jezelf), zijn ze niet gebaseerd op een waarachtig begrip van wat het beste is voor jezelf aangezien je in wezen niet eens weet wie je zelf bent. Je kan misschien dus wel denken en geloven dat je doet wat het beste is voor jezelf, maar als je jezelf niet echt kent kan je ook niet echt zien of weten wat werkelijk het beste is voor jou.

Schrijven in de Reis naar Leven en schrijven naar vrijheid is schrijven vanuit dat startpunt als het besef dat je jezelf in wezen nog niet echt kent. Al wat je eigenlijk 'kent' van jezelf is wie je altijd geweest bent en hoe je jezelf als het ware 'aanvaard' hebt doorheen je leven. Schrijven naar vrijheid wil dus zeggen dat je schrijft op onderzoekende wijze met als oogpunt het leren kennen van wie je bent vanbinnen, en specifiek wie je bent als je gedachten, gevoelens en gedrag. Waar komen je gedachten vandaan? Hoe is het dat je gevoelens en emoties ontstaan in jezelf? Waarom gedraag je zoals je je gedraagt? Is het zelf-beeld dat je doorheen je leven hebt opgebouwd werkelijk wie je bent? Enzovoort.

Als je schrijft vanuit dat opzicht dan kan je schrijven jou ondersteunen om te ontdekken en te worden wie je werkelijk bent, terwijl als je schrijft vanuit je gedachten en interne ervaringen dan zal je dat ook ondersteunen en versterken.

Meer in Dag 740

Dag 654: Een Moment van Inzicht - Van Twijfel naar Zelf-Vertrouwen

Een moment van zelf-ondersteuning dat ik vandaag heb 'beleeft' is wanneer ik aan Laura (naam is fictief) ging vragen of An (naam is fictief) thuis was omdat ik iets met sunette wilde bespreken. En Laura vroeg mij waarover het ging en nadat ik het haar had uitgelegd, stelde zij een oplossing voor.

In mijn achterhoofd bleef ik echter denken van 'ik moet dit bespreken met An want zij weet meer dan Laura en zij is meer te vertrouwen dan Laura' en in mijn achterhoofd heb ik minder vertrouwen in Laura dan in An.

In dat moment werd ik mij echter bewust van wat er omging in mijn achterhoofd en van het feit dat ik Laura en haar schijnbare vertrouwenswaardigheid aan het definieren ben op basis van mijn gebrek aan zelf-vertrouwen en de geloofsystemen die ik heb opgebouwd over de mensen om mij heen in verband met wie meer weet dan wie en naar wie ik kan luisteren om advies te krijgen over bepaalde zaken en naar wie ik niet zou moeten luisteren.

Het probleem was dus niet dat ik Laura niet kan vertrouwen maar eerder dat ik mezelf niet vertrouw om zelf gezond verstand toe te passen en de oplossing te zien voor het probleem waar ik advies voor zocht. In de plaats van dan alsnog naar An op zoek te gaan om met haar te praten over mijn probleem, besliste ik om Laura's idee te bekijken en te overwegen.

Ik kon immers zelf zien wat Laura zegde, omdat het gezond verstand was. Ik moest enkel loslaten van mijn idee in mijn geest dat een bepaalde mensen het beter weten en dat ik daardoor de woorden van andere mensen maar een mindere waarde moet geven, in de plaats van steeds te vertrouwen op mezelf en mijn eigen vermogen om het gezond verstand te zien in bepaalde zaken.

Dit was voor mij een moment van zelf-ondersteuning en zelf-realisatie vandaag omdat het een moment was waarin ik mijn 'traditionele' reactiepatroon van het plaatsen van mijn vertrouwen in specifieke mensen in mijn omgeving veranderde naar het vertrouwen in mezelf en mijn vermogen om het gezond verstand te zien in wat een ander mij vertelt.

Dag 648: Waarom Twijfelen we Soms aan ons Bestaan?

In de voorgaande blogs heb ik het proces bewandeld van het onderzoeken en ontrafelen van een eigenaardig patroon dat ik had ontdekt in mijn eigen geest, zijnde namelijk het ervaren van negatief geladen emotionele ervaringen en reacties zoals inferioriteit, depressie en onzekerheid wanneer ik in een groep mensen ben.  Tot zover heb ik in het bewandelen van dit proces van zelf-bevrijding in relatie tot deze emotionele patronen beseft en gezien dat, ondanks het negatieve en onaangename ervaringen zijn in mezelf die ik niet meteen zou willen voor mezelf, het eigenlijk gebaseerd is op een verlangen om 'speciaal' te zijn en om simpelweg het gevoel te hebben in mezelf dat ik 'anders' ben dan de mensen om mij heen.

Dit wil dus zeggen dat er eigenlijk een soort inherente twijfel bestaat in mezelf, of zou ik zeggen 'onszelf' als mens en als individu, in relatie tot 'wie ik ben', hetgeen toch eerder vreemd is, dat onze gevoelens, emoties en gedachten die we aannemen en aanzien als 'onszelf' en 'wie we zijn' en datgene dat ons schijnbaar een individu maakt en dat ons maakt wie we zijn, eigenlijk gebaseerd is op een onzekerheid en twijfel over wie we werkelijk zijn.  Eigenlijk weten we niet wie we zijn, dus hebben we dingen zoals gevoelens, emoties en gedachten nodig om ons te vertellen en ons te laten weten wie we zijn.

Ook al zijn het negatieve ervaringen, zoals emoties van angst, nervositeit, onzekerheid of depressie, toch willen we onszelf zo ervaren in de momenten waarin het opkomt in onszelf en we onszelf zo voelen, omdat we in dat moment die 'bevestiging' nodig hebben dat we bestaan en omdat we ons in dat moment eigenlijk onzeker voelen over onze eigen identiteit en bestaan.

Emotionele ervaringen zijn dus, in tegenstelling tot wat de meesten onder ons geloven, een keuze en een persoonlijke beslissing, al is het een onbewuste/onderbewuste beslissing. Het feit dat we ons niet gewaar zijn van de keuzes en beslissingen die we maken op diepere lagen in onszelf is echter geen excuus om te beweren dat het geen echte keuzes of beslissingen zijn. Onwetendheid is geen excuus omdat we altijd de mogelijkheid, de kans en het vermogen hebben om onszelf wijzer te maken door onszelf en onze realiteit te onderzoeken en leren kennen, het feit dat we er over het algemeen voor kiezen dit niet te doen fungeert zeker niet als een rechtvaardiging voor de keuzes en beslissingen die we maken ten gevolge van dit gebrek aan inzicht en begrip dat we in onszelf hebben toegestaan te bestaan.

Keuzes zoals het ervaren van bepaalde emotionele reacties in bepaalde situaties. Als we zouden beweren dat we het slachtoffer zijn van onze emotionele ervaringen en dat we zelf geen macht of controle hebben over hoe we ons voelen en wie we zijn vanbinnen, hetgeen in feite is wat onze psychologie en psychiatrie doet uitschijnen, dan zeggen we eigenlijk dat we de keuze hebben gemaakt om onszelf in die positie te plaatsen door onszelf en onze geest niet te onderzoeken en om dus geen meesterschap te verwerven over wie we zijn in en als onze geest.

Dag 567: Hoe Vormen de Ideëen in onze Geest de Basis voor Faalangst?

Dag 567: Hoe Vormen de Ideëen in onze Geest de Basis voor Faalangst?

Het Transformatie proces van Emotionele Zelf-Sabotage

In de voorgaande blog Dag 566: Ligt de Sleutel om Faalangst te Veranderen in het Veranderen van ons Zelf-Beeld? Had ik, in het onderzoeken hoe Faalangst bestaat in en als de geest vanuit het startpunt van het Veranderen en Corrigeren van het mentale en emotionele patroon van Faalangst, ingezien, beseft en begrepen dat het in feite de 'faalangst' op zich niet is dat het probleem is. De eigenlijk oorzaak en oorsprong van waarom het is dat faalangst in de eerste plaats in onze geest bestaat en kan bestaan, ligt in het Zelf-Beeld.

In Dag 564: De Angst die Zichzelf als Doel Heeft was ik vertrokken vanuit volgend scenario:

Wanneer iemand mij voorstelt om iets te doen dat ik nog nooit eerder heb gedaan, waar ik een specifieke fysieke of mentale vaardigheid voor zal moeten gebruiken, zoals bijvoorbeeld vorige maand stelde iemand mij voor om te gaan go-carten en in een andere situatie stelde iemand mij voor om uit eten te gaan met een groep mensen die ik niet kende, dan reageer ik met een angst en onzekerheid in mezelf en gedachten in de zin van 'zal ik kunnen go-carten', 'zal ik kunnen socialiseren met die mensen', 'zal ik de mentale en fysiek capaciteit hebben om te begrijpen hoe ik met die go-cart moet rondrijden zonder ongevallen te maken en om te begrijpen hoe ik met die mensen moet praten en omgaan zonder over te komen als een wereldvreemd individu' -- en op de achtergrond speelt er dan ook die subtiele ervaring van opgeven waarin ik in feite al van mening ben dat ik niet in staat ben om die specifieke situaties te kunnen aanpakken op een 'correcte' manier en om mezelf te kunnen manoevreren en bewegen in die situaties op een manier die alles 'goed' doet verlopen

En in de twee fysieke situaties die zich hierin afspeelden, reageerde ik in mezelf met faalangst in de vorm van specifieke gedachten zoals 'zal ik dat wel kunnen',  'zal mij dat wel lukken' en 'heb ik daar wel de capaciteiten voor' - en in elk van die gedachten, als ik kijk naar de diepere onderliggende ideeen die eigenlijk aan het startpunt liggen van zo'n gedachten,  ligt een idee dat ik in mijn geest al gevormd heb over mezelf en over mijn vaardigheden en capaciteiten. Een idee dat mijn vaardigheden en capaciteiten en vermogens bijvoorbeeld gelimiteerd zijn en dat ik mij daarom zorgen moet gaan maken over of ik specifieke dingen al dan niet zou kunnen -- dingen waar op zich geen reden tot twijfel zou over mogen bestaan dat ik in staat ben om 'het te kunnen'. Zoals sociale omgang of go-karten bijvoorbeeld - ik bedoel, dat zijn simpele dingen die oftewel een natuurlijke eigenschap zijn waar ik niet eens een echte 'vaardigheid' voor nodig heb, oftewel kan ik leren om het te doen. Maar in beide gevallen is het zo dat ik het uiteindelijk zal kunnen, mits eventuele oefening.

Dus, ergens in mijn geest bestaat er een idee dat ik niet bij kan leren - dat er niet zoiets bestaat In mijn wereld als 'bijleren' en 'mijn kennis en vaardigheden uitbreiden'. Op de één of andere manier heb ik de idee gevormd in mijn geest dat ik mijn limiet bereikt heb in verband met mijn 'kunnen' en dat ik met andere woorden iets ofwel kan ofwel niet. Van een 'leerproces' is er geen sprake in mijn geest. Dit startpunt genereerd dan uiteraard allerlei zorgen en onzekerheden en twijfels in verband met of ik iets wel zal kunnen - en het fascinerende daaraan is dat het in feite die onzekerheden en twijfels en zorgen zijn die in mezelf de illusie en het gevoel creëren dat ik het eigenlijk 'niet kan'.

Nu dat ik dan dit idee heb vastgelegd en vastgesteld als zijnde de 'boosdoener' die aan het startpunt ligt van de angst om te falen in mezelf - kan ik beginnen met het proces van het loslaten van dit idee door middel van de toepassing van zelf-vergeving, zelf-correctie en praktische fysieke zelf-verandering -- en eventueel, als dat relevant zou zijn, kan ik ook kijken naar welke herinneringen er in mijn geest bestaan die de fundatie vormen van het hoe en waarom van het bestaan van dat zelf-saboterende idee in mezelf.

Kunst door Karol Bak

Dag 216: Verlangen naar erkenning en faalangst - zelf-correctie

Dit is een verderzetting van "Dag 215: Angst om te falen en verlangen naar erkenning (deel 2)"


ik stel mezelf tot doel om mijn vertrouwen te verplaatsen/verleggen van het vertrouwen op de geest als gedachten en energetische reacties naar het vertrouwen op mezelf als het fysieke lichaam in en als de zelf-eerlijkheid van wie ik ben als het lichaam in elk moment van ademhaling

hierin stel ik mezelf tot doel om, wanneer en als ik gedachten zie opkomen in mijn geest van 'wat ik zal doen', mezelf te stoppen en te ademen, en mezelf niet toe te staan te reageren met beoordelingen op 'wat ik doe' --- en mezelf HIER te brengen, in en als de natuurlijke, simplistische, eenvoudige en vloeiende beweging van het fysieke lichaam in en als het moment

ik stel mezelf tot doel om 'zelf-vertrouwen' te leven als het vertrouwen op mezelf als het fysieke lichaam in elk moment van ademhaling - omdat ik besef dat de geest enkel bestaat in afscheiding van mezelf op basis van angst --- en dat het fysieke lichaam HIER is als al wat bestaat en dat het dus gezond verstand is om te vertrouwen op de absoluutheid, stabiliteit en soliditeit van het fysieke lichaam en niet op de onzekerheid, angst, twijfel, onstabiliteit en onbestaandheid van de geest

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de energetische ervaring van opwinding zie opkomen in mezelf als reactie op gedachten aan mezelf in en als 'erkenning krijgen', mezelf te stoppen en te ademen --- en stabiel te blijven in mezelf als fysieke expressie omdat ik besef dat wanneer en als ik mezelf toesta mezelf te definieren in en als de ervaring van opwinding in en als 'erkenning krijgen', dat ik mezelf aan het saboteren ben door de angst om te falen te creëren als de tegenpool van het verlangen naar erkenning

 en dus stel ik mezelf tot doel om in elk moment mezelf uit te drukken in en als de zelf-eerlijkheid van mezelf als het fysieke lichaam, in en als absoluut zelf-vertrouwen - in en als het besef dat de geest mijn expressie enkel zal sturen vanuit voorgeprogrammeerde beoordelingen van 'juist/fout', 'goed/slecht', 'positief/negatief' en 'superieur/inferieur' in en als een voorgeprogrammeerde overlevingstechniek --- en dat mijn expressie als gestuurd vanuit de geest nooit het beste zal zijn voor allen als mezelf omdat het enkel 'mijn overleving in deze wereld' in overweging neemt

hierin stel ik mezelf tot doel om het leven van allen in overweging te nemen in mijn expressie in deze wereld --- door mezelf te stoppen in het weggeven van mijn vertrouwen aan het systeem van overleving als de geest als gedachten, gevoelens en emoties in en als verlangen naar erkenning en angst om te falen - en door mezelf in elk moment HIER te brengen in en als de fysieke expressie van mezelf in en als het moment --- omdat ik besef dat alles van mezelf in en als het fysieke lichaam bestaat als HIER, en dat ik dus niet moet vertrouwen op 'de geest' in afscheiding van mezelf

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de ervaring van twijfel, onzekerheid en angst zie opkomen in mezelf als reactie op de gedachte dat ik zal 'falen' in wat ik doe, te stoppen en te ademen, - en mezelf niet te laten beïnvloeden, bepalen of sturen in mijn expressie door de energetische ervaring van angst, twijfel en onzekerheid --- omdat ik besef dat gedachten als zelf-beoordeling altijd een zelf-sabotage zijn omdat hun enige functie is om mij gelimiteerd te houden in het voorgeprogrammeerde 'programma' van overleving om te leven/bestaan als een kopie van voorgaande generaties - en dat de geest dus niet is wie ik werkelijk ben als het leven zelf als zelf-expressie

ik stel mezelf tot doel om te leven/bestaan als het levende voorbeeld van wat het leven werkelijk is, als ongelimiteerde zelf-expressie, niet bepaald of gestuurd door de geest als het programma van overleving --- door in elk moment mezelf uit de energetische polariteit te halen van verlangen naar erkenning en angst om te falen als de ervaring van 'twijfel' en mezelf te vertrouwen in wie ik werkelijk ben als de natuurlijke expressie van het fysieke lichaam in elk moment van ademhaling

ik stel mezelf tot doel om 'expressie' te leven als de vloeibaarheid, ongelimiteerdheid en eenvoud van het bestaan van mezelf als het fysieke lichaam - en dus niet als een 'competitie' - omdat ik besef dat de definitie van 'expressie' in en als 'competitie' een voorgeprogrammeerde definitie is en niet is wie ik werkelijk ben als het leven zelf

ik stel mezelf tot doel om de definitie en 'ervaring' van het woord 'twijfel' te veranderen van een strijd tussen juist en fout, goed en slecht en superieur en inferieur in en als zelf-beoordelingen - naar de expressie van 'zelf-bevraging' als 'zelf-onderzoek' - als het niet blindelings aanvaarden van beoordelingen als 'wie ik ben' --- maar het besef te leven dat beoordelingen nooit een oplossing bieden voor problemen, en dat de enige oplossing is om het probleem te onderzoeken en de aanvaarde realiteit te bevragen

ik stel mezelf tot doel om mezelf niet te laten sturen in mijn expressie door het verlangen om iets te 'bereiken' omdat ik besef dat ik daarin tegelijkertijd de angst creëer om te 'falen' - en dat ik mezelf op die manier enkel saboteer in mijn expressie in deze wereld omdat ik inzie en besef dat in in en als mijn geest de 'realiteit'/'toekomst' niet kan voorspellen - en dat ik dus enkel onzekerheid, angst en twijfel creëer in mezelf door te vertrouwen op de geest

hierin stel ik mezelf tot doel om te leven/bestaan in en als elk moment van ademhaling in en als het besef dat alles al HIER is - dat ik niets moet 'bereiken' of 'worden' of 'behalen' - omdat ik besef dat alles in de geest in wezen omgekeerd is, en dat ik in het verlangen om iets te bereiken/behalen, net een 'gemis' creëer in mezelf als het geloof dat ik 'niet goed genoeg' ben als wie ik ben HIER

ik stel mezelf tot doel om te bestaan/staan als een levende statement van/als het leven zelf als HIER - hierin besef ik dat enkel de geest een 'toekomst' zal projecteren/creëren met een 'doel' om te 'bereiken' - om mezelf in een 'race'/'competitie' te plaatsen, in functie van het genereren van energie in mezelf, als een constante wisselstroom tussen verlangen naar erkenning en angst om te falen --- hierin besef ik dat er geen 'toekomst' is, er is geen 'doel', er is niets 'meer' dan HIER - en dat enkel de geest werkt in 'polariteiten' van 'minder'/'meer', 'beter/slechter', 'goed/slecht', 'juist/fout', 'positief/negatief', 'superieur/inferieur' om zichzelf als een systeem van energie te voeden/ondersteunen en in stand te houden

ik besef dat 'het leven' als wie ik werkelijk ben in allen op elk moment GELIJK is, en dat er dus niets te 'bereiken' valt - omdat het verlangen om iets te 'bereiken' enkel bestaat in de geest van het individu als eigenbelang en het verlangen om 'speciaal'/'uniek' te zijn

hierin stel ik mezelf tot doel om mezelf uit te drukken als allen als één als gelijk als het leven zelf - waarin ik besef dat ik als het lichaam de 'catalysator' ben van eenheid en gelijkheid --- en dat er dus geen 'persoonlijk doel' is dat ik moet 'bereiken'/'worden'/'behalen' --- en dat, vanaf het moment dat ik een energetische 'motivatie' ervaar in mezelf om iets te 'doen'/'behalen'/'bereiken'/'worden, ik in de geest zit als afscheiding