Dag 780: Hoe kan je Nare Herinneringen Gebruiken als gereedschap van Zelf-Ontplooiing?

Deze blog is een verderzetting op Dag 779: Herinneringen als Voorspelbaar Systeem in je Geest of als Gereedschap ter Zelf-Ontplooiing? waarin ik schreef over hoe herinneringen voorgeprogrammeerd zijn in de geest als een systeem van zelf-sabotage. In deze blog schrijf ik over het potentieel dat bestaat in herinneringen en hoe onze herinneringen met andere woorden een gereedschap kunnen zijn dat we kunnen gebruiken om ons potentieel te verwezenlijken en te verbeteren als mens (in de plaats van dat we dus eerder teruggehouden worden door het systeem van herinneringen in onze geest).

Mijn voorbeeld van hoe herinneringen mij ondersteunen in mijn proces van zelf-verbetering is voornamelijk in verband met de persoonlijkheid van zelf-onzekerheid en zelf-onderdrukking die ik doorheen mijn leven vrij intensief heb geleeft. In mijn herinneringen was ik steeds enorm onzeker wanneer ik naar buiten ging en onder mensen was. Ik schaamde mij zelfs vaak over mijn uitdrukking en uiterlijk omdat ik vond dat ik er niet mooi genoeg uitzag, waardoor ik mij zeer onzeker voelde over mijn fysieke uitdrukking en mijn aanwezigheid in groepen van andere mensen. Ik had in feite het gevoel dat ik mezelf niet mocht of kon uitdrukken omdat ik geloofde dat ik er niet goed genoeg uitzag, gewoon omdat mijn uiterlijk niet meteen overeenkwam met dat van andere meisjes wanneer ik mezelf met hen vergeleek.

Hoe die 'slechte', onaangename herinneringen mij echter hebben ondersteund doorheen mijn proces van het veranderen van die zelf-onzekerheid naar een zelf-zekerheid in hoe ik mezelf ervaar en uitdruk rondom mensen, is door mij steeds te herinneren aan wat ik mij doorheen mijn proces gerealiseerd heb in verband met wie ik ben en waarom die zelf-onzekerheid en zelf-beoordeling niet het beste was voor mezelf. Dit wil zeggen dat elke keer een herinnering naar boven komt van hoe ik mij vroeger ervoer, voel ik mij versterkt in mijn toewijding en beslissing om die persoonlijkheid niet meer in mezelf te laten bestaan en om er met andere woorden voor te zorgen dat mijn verleden zich nooit meer zal herhalen, voor mezelf noch anderen.

Het is dus in feite net de moeilijke tijden die zich hebben voorgedaan in mijn leven die mij het meest hebben ondersteund om te veranderen en om een beter bestaan te creëren voor mezelf en om ook anderen die hetzelfde doormaken te ondersteunen.

Zo kunnen we dus ons verleden en herinneringen in onze geest gebruiken om dingen te veranderen en om ervoor te zorgen dat al het lijden dat we doorstaan hebben zich niet meer zal voordoen. Dit echter enkel als we bereid zijn om die herinneringen te onderzoeken en om middels dat onderzoek van onszelf en hoe we steeds bestaan hebben tot een begrip te komen van hoe we het lijden grotendeels zelf gecreëerd hebben. Je kan immers een probleem niet veranderen als je in de eerste plaats niet inziet hoe het probleem tot stand gekomen is en hoe het functioneert.

Dit is ook waarom we op individueel vlak maar ook op globaal vlak vaak niet in staat lijken te zijn om te voorkomen dat het verleden zich blijft herhalen; omdat we nooit echt moeite doen om werkelijk langs alle kanten te kijken naar het verleden vanuit het perspectief om tot een hollistisch inzicht te komen van hoe en waarom bepaalde fenomenen en situaties zich hebben voltrokken.

Dag 779: Herinneringen als Voorspelbaar Systeem in je Geest of als Gereedschap ter Zelf-Ontplooiing?

Ter verklaring van de titel van deze blog: Herinnering als voorspelbaar systeem in je geest verwijst naar het feit dat onze herinneringen een systematische aard hebben in de zin van ze vaak automatisch opkomen in bepaalde situaties die bepaalde herinneringen triggeren in onze geest, en tegelijkertijd een bepaalde emotionele of gevoelens lading met zich mee dragen. Onze herinneringen volgen met andere woorden een bepaald 'programma' dat voorspelbaar is aangezien het bijvoorbeeld steeds dezelfde herinneringen zijn die opkomen en die steeds dezelfde emoties of gevoelens opwekken in onszelf. Herinneringen zijn een systeem vanuit het perspectief dat we schijnbaar 'niets kunnen doen' aan wanneer, hoe en waar deze herinneringen getriggerd worden en zelfs wanneer we vanuit een bewuste keuze een herinnering naar boven roepen, lijkt de emotie of het gevoel eraan verbonden onvermijdelijk ook naar boven te komen.

Dit is althans hoe herinneringen in onze geest steeds bestaan hebben, als iets dat ons in wezen saboteert in onze poging om onvoorwaardelijk te kunnen loslaten van ons verleden en ons eigen lot in handen te nemen. Onze herinneringen zijn immers steeds daar om ons te herinneren aan onze fouten, aan al de momenten waarin we ons oninteger of respectloos gedragen hebben, de momenten waar we ons met andere woorden over schamen en waar we spijt van hebben of ons schuldig over voelen. Hierdoor vormen herinneringen vaak het 'bewijs' van wie we zijn en dus tegelijkertijd de ketens waarmee we onszelf vastketenen aan zelf-onderdrukkende emoties, zoals spijt, schuld en schaamte. Al zijn deze emotionele ervaringen niet 'prominent' of op de voorgrond aanwezig in jezelf, toch is het de veronderstelling verbonden met die aantal 'slechte' herinneringen dat ze bepalen wie je bent en dat het verleden onveranderlijk is hetgeen de impressie creëert dat je verankerd bent aan je eigen verleden en dat je niet werkelijk meer of beter kan worden dan wat je verleden dicteert.

Op dezelfde manier functioneert ons 'collectief geheugen', namelijk de herinneringen die we als cultuur hebben van wat wij mensen doorheen de geschiedenis van ons bestaan gedaan hebben in deze wereld. Al de oorlogen, het bloedvergieten, het lijden, de corruptie, de haat en de onrechtvaardigheid. Al willen we veranderen en een betere toekomst maken en al veronderstellen we dat we de beste intenties hebben, toch lijkt het verleden zich steeds maar te herhalen en lijken we niet werkelijk, op wezenlijk vlak, los te kunnen breken van onze neiging om beslissingen te maken waar we later spijt van hebben. Zoals het is op macro-schaal, zo is het ook op micro-schaal en vice versa.

Toch is dit 'herinneren'-systeem in onze geest niet compleet kwaadaardig. Het is niet al slecht wat zwart ziet. Er is een bepaald potentieel dat te vinden is in dit soort systemen in onze geest die aanvankelijk geprogrammeerd lijken te zijn om als zelf-sabotage te dienen. Een soort van geschenk dat verborgen ligt in een vloek. Meer hierover in Dag 780.

Dag 752: De Herinneringen die Je Dacht Verwerkt en Losgelaten te hebben..

Deze blog zet voort op het onderwerp van 'herinneringen' hetgeen in voorgaande blogs - zoals Dag 750: De Onderontwikkelde Vermogens van Volwassenheid en Dag 751: Hoe Belichamen we het Verleden in ons Dagelijks Bestaan? - ter sprake gekomen is. 'Herinneringen' in termen van hoe je als mens ervaringen uit het verleden in en met je meedraagt die dan de ervaring van wie je bent in jezelf en in relatie tot je omgeving kleuren en bepalen.

Om een concreet voorbeeld te geven kwam ik oog in oog te staan met mijn eigen onderdrukte en vergeten herinneringen wanneer ik zo'n twee-tal jaren geleden hier naar de Desteni Farm verhuisde. Ik kwam van een stadsbestaan in België waar ik gedurende lange tijd alleen leefde. Ik werkte ook alleen en bevond me dus niet vaak in het bijzijn van veel mensen, en wanneer dat wel gebeurde was het steeds van korte tijd. En nu plots bevond ik mij in een vrij grote groep mensen waar ik haast in elk moment mee samen leefde en werkte.

Wat voor mij aanvankelijk, gedurende de eerste aantal maanden, naar boven kwam drijven waren allerlei emotionele ervaringen en gedachtenpatronen in mijn geest die ik nooit ervoer toen ik nog alleen leefde. Wat naar boven kwam was in feite de gedrags- en gedachtenpatronen die ik had gevormd en ontwikkeld tijdens mijn kindertijd en specifiek mijn schooltijd. Gedachtenpatronen die specifiek te maken hadden met mijn positie in de groep, met mijn zelf-beeld in relatie tot de mensen om mij heen, met of ik al dan niet in de groep pas, of ik er al dan niet bijhoor, of ik al dan niet goed genoeg bevonden word, etcetera. En gedragspatronen zoals bijvoorbeeld een neiging om mezelf te isoleren van de groep, om mijn emoties verborgen en onderdrukt te houden en om mezelf en mijn expressie opzettelijk te verminderen in interacties met de mensen om mij heen.

Al deze ervaringen kwamen in mezelf op intense wijze naar boven omdat ze onderdrukt bestonden in mezelf. Het was min of meer vanaf ik de schoolbanken had verlaten dat ik ook niet meer te maken kreeg met hoe ik mezelf zag en ervoer in relatie tot groepen en de positie en identiteit die ik mezelf gegeven had in relatie tot die groepen waarin ik mezelf eens bevond. Als je alleen woont wordt je immers niet geconfronteerd met die groepsdynamiek en zullen al die ervaringen en gedachten en persoonlijkheden vandien ook niet getriggerd of geactiveerd worden. Toen ik alleen leefde leek het dus dat ik 'stabiel' was, aangezien ik over het algemeen niet veel te maken kreeg met emotionele ervaringen, maar dit wilde absoluut niet zeggen dat de ervaringen die ik meemaakte binnenin mezelf toen ik een kind op school was zomaar verdwenen waren. Het wilde enkel zeggen dat die ervaringen afhankelijk zijn van een specifieke omgeving en opstelling en dat het dus maar een kwestie is van wat er in mijn omgeving gebeurt, hetgeen dan zal bepalen wat er in mijn interne realiteit getriggerd zal worden.

Dit is dus een voorbeeld van hoe je herinneringen kan leven en belichamen zonder dat je het zelf beseft - namelijk omdat die herinneringen als slapercellen zijn diep in de grochten van je geest, en enkel activeren wanneer je je in specifieke situaties bevind. Dan komen er bepaalde gedachtenpatronen en emoties of gevoelens naar boven waarvan je dacht dat het niet meer in jezelf bestond.

In de volgende blog deel ik hoe ik van deze situatie waarin die specifieke onderbewuste herinneringen van hoe ik me ervoer tijdens mijn kindertijd geactiveerd werden gebruik heb gemaakt om mezelf te veranderen op een manier waarop ik weet dat als ik me ooit nog in een groep van mensen bevind, dat ik niet meer beinvloed zal worden door herinneringen.

Dag 751: Hoe Belichamen we het Verleden in ons Dagelijks Bestaan?

In de voorgaande blog bracht ik ter sprake hoe het is dat wij als mens een soort van belichaming zijn van het verleden. Het zit niet enkel in ons eigenste DNA als de informatie die van generatie op generatie wordt doorgegeven op fysiek niveau, maar ook in onze eigen geest, ons onbewustzijn, onderbewustzijn en bewustzijn.

Hoe we leven als mens hier op aarde is het verleden, dat is immers waarom we herinneringen hebben. En het is zelfs schokkend wanneer je begint te onderzoeken hoeveel van jezelf en van hoe je jezelf en je omgeving beleeft bepaald wordt door die herinneringen. Je hebt namelijk herinneringen die op bewust vlak naar boven komen, wanneer je bijvoorbeeld in je gedachten terugdenkt aan gisteren of zoveel jaren geleden, en dan heb je herinneringen die naar boven komen op onderbewust vlak.

Die onderbewuste herinneringen zijn de 'redenen' en dieperliggende 'redeneringen' voor waarom je op een bepaalde manier reageert op je omgeving, waarom je bepaalde mensen 'leuk' vindt en anderen niet en waarom het is dat je eigenlijk op veel vlakken net als je ouders geworden lijkt te zijn in hoe je je uitdrukt en hoe je jezelf ervaart vanbinnen. Herinneringen bestaan in alle lagen van ons lichaam en onze geest en of we ons er nu van bewust zijn of niet sturen en dirigeren herinneringen ons dagelijkse doen en laten.

Het verontrustende is dan uiteraard de beperkte mate waarin we ons van dit fenomeen bewust zijn en dat we ons bijvoorbeeld maar amper bewust zijn van de herinneringen die dagelijks in de bewuste laag van onze geest naar boven komen drijven. Deze bewuste herinneringen kan je opmerken in momenten waarin je bijvoorbeeld terugdenkt aan een moment in het verleden - het verre of nabije verleden - en denkt van 'god, dat ik dat echt gedaan hebt', en je je bijvoorbeeld beschaamd voelt, of kwaad wordt of een eerder positief gevoel ervaart. En dat zijn de herinneringen die af en toe in je bewuste geest door al de onderliggende lagen van je geest sijpelen.

Het proces van zelf-creatie in DIP en de Reis naar Leven bestaat eruit dat je je gewaar wordt de je als mens in wezenlijkheid de belichaming bent van het verleden en dat je leert om het verleden te onderzoeken zodat je niet zomaar het verleden leeft, maar zodat je uit het verleden leert over hoe jij als wezen beter kan worden en jezelf kan ontwikkelen op een manier die het beste is voor jezelf. Er zijn immers zoveel gedrags- en gedachtenpatronen die we leven in ons dagelijks bestaan die niet het beste zijn voor onszelf, maar die we aanvaard hebben als 'wie we zijn' omdat we nooit de tijd genomen hebben om te onderzoeken wie we zijn vanbinnen en waar ons gedrag en onze gedachten eigenlijk op gebaseerd zijn.

Wordt vervolgd in Dag 752

Dag 750: De Onderontwikkelde Vermogens van Volwassenheid

Zoals ik in Dag 749: Kijk niet zo Serieus! ter sprake bracht is het maar al te vreemd hoe je als volwassene bepaalde herinneringen uit je kindertijd met je kan meedragen en je interne ervaringen en beleving in relatie tot je omgeving en de mensen om je heen volledig kan vormen rond die herinneringen uit je kindertijd. Het is een vreemd fenomeen dat in ons allemaal in meer of mindere mate bestaat. En het steekt de kop op elke keer wanneer je bijvoorbeeld emotioneel reageert op iets of iemand. Elke keer wanneer jij iets persoonlijk neemt en op een persoon reageert met angst, onzekerheid, kwaadheid, frustratie, depressie, enzovoort.

Die emotionele reacties zijn als het ware een resultaat van al de lagen van bewustzijn die jij doorheen je leven hebt opgebouwd op de aanvankelijke emotionele reacties die je ervoer in bepaalde momenten tijdens je kindertijd. Dit wil dus zeggen dat je die momenten tijdens je kindertijd waarin jij je op een bepaalde manier ervoer tegenover je omgeving nog steeds de macht geeft om jouw ervaring van jezelf en van je omgeving te kleuren en te sturen. En dat is op zich absurd omwille van de simpele reden dat je geen kind meer bent. Je bent een volwassene, namelijk een individu in deze wereld die de capaciteit en het vermogen heeft om zichzelf uit te drukken, om beslissingen te maken, om op een rationele en redelijke manier om te gaan met situaties en met je eigen interne reacties op situaties, om te onderzoeken hoe deze wereld in elkaar zit en om tot oplossingen te komen voor dingen zoals je emotionele reacties op situaties.

Maar het feit dat je je nog steeds laat sturen door emoties en gevoelens, die dan je gedachtenpatronen en uiteindelijk je gedrag kleuren en dirigeren, laat in wezen zien dat je nog niet hebt losgelaten van je herinneringen en je staat van zijn waar je je in bevond toen je een kind was. Toen je een kind was, ervoer je immers jezelf en je omgeving als niets dan impulsen die op je afkwamen. Je bevondt je in een proces van leren en ontwikkelen. Je wist nog niet hoe en waarom je omgeving bestaat zoals ze bestaat, of hoe en waarom mensen zich gedragen zoals ze zich gedragen. Er waren momenten waarin je reageerde met angst op iemand maar je niet zag of wist waar die angst vandaan kwam en je ook niet in staat was om te begrijpen waarom je je angstig voelde. Je had het vermogen niet om dingen in perspectief te plaatsen en te relativeren.

Maar als volwassene heb je dat vermogen wel. Als volwassene heb jij het vermogen om terug te blikken op je eigen herinneringen die je met je meedraagt, herinneringen van momenten waarin jij iets of iemand in je omgeving bijvoorbeeld als bedreigend of aanvallend ervoer, te onderzoeken. Je bent in staat om dan in de plaats van opnieuw in de emotie te stappen die je in dat moment ervoer eerder het moment te onderzoeken door jezelf bijvoorbeeld in de schoenen te plaatsen van de betrokken individuen en gezond verstand toe te passen. Gezond verstand toepassen wil zeggen dat je leert begrijpen waarom dat moment zich afspeelde zoals het dat deed, waarom de persoon in kwestie zich gedroeg zoals die zich gedroeg en waarom jij jezelf ervoer zoals je je ervoer.

Het is inderdaad een vreemde kwestie dat wij als mens zo kunnen blijven steken in het verleden en kunnen blijven vasthouden aan een herinnering, namelijk iets dat op zich in wezen niet echt is, en dat we die herinnering zoveel macht geven over wie we zijn dat we soms in angst bestaan om de herinnering opnieuw te beleven. Ik bedoel maar, is het dan niet dat we eigenlijk angst hebben van onze eigen onwetendheid en kortzichtigheid omdat we zelf nooit de moeite gedaan hebben om het moment in de herinnering te begrijpen en zodoende de emotionele ervaringen die we eraan gekoppeld hebben los te laten?

Wordt vervolgd in Dag 750

Dag 397: Hoe kunnen Emoties een Gereedschap voor Praktische Zelf-Verandering zijn?

Dit is een verderzetting van "Dag 396: Hoe zijn Emotionele Ervaringen een Kans tot Zelf-Perfectie?"


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik zie dat ik beelden als herinneringen oprakel in mijn geest/gedachten en daarop reageer met emoties als schuldgevoel, schaamte, spijt, angst, verdriet en woede -  en mij daarin dus 'slecht voel' over wat ik gedaan heb - dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en realiseer mij  dat het 'mij slecht voelen over het verleden' een voorgeprogrammeerd systeem van energie is waarin ik mezelf opzettelijk verminder in 'wie ik ben' in en als mezelf - door mezelf in een vicieuze cyclus te plaatsen van schadelijke patronen uit het verleden door mezelf te identificeren met het verleden door erop te reageren met emoties en dat ik daarin mezelf definieer in en als een inferieure/verminderde vorm van mezelf

ik zie, besef en realiseer mij dat emotionele reacties op herinneringen een systeem is van zelf-vermindering en zelf-onderdrukking door mij slecht te voelen over beelden en ideëen van mezelf in mijn geest als 'herinneringen', op basis van voorgeprogrammeerde beoordelingen over die beelden  - en dat dat systeem van energetische ervaringen als emoties daardoor niet is wie ik werkelijk ben omdat het niet het beste voor heeft met mezelf

ik zie, besef en realiseer mij dat het beste voor mezelf zou zijn - om te leren uit het verleden, en mijn herinneringen te zien als kansen en mogelijkheden om mezelf te onderzoeken in relatie tot die herinneringen en daarin te leren hoe ik kan bestaan op de meest optimale manier --- en dat ik dus, door mezelf toe te staan mezelf te identificeren met emotionele reacties op die herinneringen, mijn macht heb weggegeven en mezelf heb laten programmeren om te bestaan op een manier die niet het beste is voor mezelf, waarin ik besta op een manier die enkel ten voordele is aan een systeem dat voorgeprogrammeerd is in en als het bestaan als het leven op aarde, buiten mijn wil om - omdat ik nooit verantwoordelijkheid heb genomen voor mezelf als het bestaan/leven zelf

ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor het bestaan van emotionele ervaringen in mezelf - door vragen te stellen en te onderzoeken wat emoties zijn - in het besef dat ik emoties blindelings heb aanvaard in mezelf als 'wie ik ben', zonder op welke manier dan ook te begrijpen wie ik ben in relatie tot emoties, waar emoties vandaan komen, en waarom en hoe emoties precies bestaan --- omdat ik mezelf had toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven en mijn verantwoordelijkheid te abdiceren als het leven zelf, als een creator/god in en als het leven/bestaan op aarde

ik stel mezelf tot doel om emoties en emotionele ervaringen die opkomen in mezelf als reacties op herinneringen te transformeren van een voorgeprogrammeerde zelf-vermindering en zelf-onderdrukking tot een zelf-expressie van zelf-ondersteuning door emotionele ervaringen te zien en erkennen als een kans voor mezelf om dat deel van mezelf te onderzoeken en te leren kennen dat ik mezelf heb toegestaan te verbergen onder de emotionele ervaring, die verbonden is met een beoordeling

ik stel mezelf tot doel om te bestaan als een levend voorbeeld van hoe emoties niet bepalen wie ik ben als 'menselijk wezen' hier op aarde - en dat ik de creator en het bepalende principe ben van mezelf --- en daarin de macht heb om te beslissen hoe emoties bestaan --- en om dus emoties te vormen en transformeren tot een zelf-ondersteuning, als een gereedschap van praktische zelf-verandering