Relaxation is... Not Doing Anything

 

 

This is a continuation of my previous post "Relaxation is...Understanding People"

Or, let me rephrase that. It’s to not do any of the things that your thoughts tell you to do. I’ve certainly always had that feeling within myself that somehow things are not ‘enough’. That whatever I’m doing, or whatever I have, or have achieved and done and accomplished, isn’t ‘enough’. I must do MORE! I must do BETTER! I’m not good enough yet! And it does create just a ‘generalized anxiety’ experience in me.

So relaxation is to not ‘do’ any of that. To be Ok with not doing anything. Or rather, to only just do the simple things. The things that support you in your life. The essentials. And ignore the constant ‘bubbling’ thoughts that come up with this excitement/anxiety attached to it, going ‘hey what about this?’, ‘and what about that?’, and ‘we could do this!’ or ‘we should do that!’

It’s to ‘take it easy’. Find out what life and living is really about, without what the mind is constantly trying to tell me about what it means to ‘live’, which is apparently to do this, and that, and the next thing. Which more then actually ends up fuelling emotional/feeling energy, and more thoughts and excitement/anxiety, than support me with being settled and grounded within myself. It’s like just attention diversion the whole time. Like hey lets place all of your attention on all these different things you apparently should be doing, so you don’t recognize or realize what it really means to LIVE. So you don’t get that living is to be HERE. To let all of that go, and BE.

Like, who are you even under all that constant chatter and rushedness and never feeling ‘good enough’, and the constant sense of having to prove yourself? Or what will you find if you were able to let go of all that? If you stop TRYING to be ‘good enough’ by doing a million things at once. Me, I don’t know lol. But I’m going to find out.

Dag 690: Hoe Stabiliseer je Overspoelende Stress?

Als vervolg op Dag 689: Hoe Stress kan leiden tot een Slachtoffersmentaliteit, deel ik in deze blog de zelf-vergeving die ik heb toegepast in het moment waarin ik merkte en ervoer dat de stress die ik in de achtergrond in mijn geest had toegestaan te bestaan in relatie tot het nieuwe project dat ik bezig was uit te voeren 'te veel' werd voor mij en ik mij in een slachtofferrol aan het plaatsen was in relatie tot mijn eigen ervaringen van stress. En in de volgende blog deel ik dan de zelf-correctie waarin ik het script creëer om dit patroon op een praktische manier te veranderen.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te zien, ervaren en definieren als slachtoffer van de stress die ik voel en ervaar binnenin mezelf en mij zodanig overspoeld te voelen door die ervaring dat ik zelfs wil opgeven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor de stress die ik in mezelf in de eerste plaats heb laten opbouwen door mezelf in de slachtofferrol te plaatsen in relatie tot de overspoelende opgebouwde ervaring van stress

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd stress te laten opbouwen in mezelf tot op het punt dat het 'overspoelend' wordt in de plaats van mezelf te stabiliseren vanaf het moment dat ik die ervaring van gehaastheid en opgejaagdheid zie opkomen in mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf op te jagen in het project waar ik mee bezig ben door de hele tijd terwijl ik bezig ben enkel te denken aan het eindproduct dat ik in handen wil hebben, hetgeen ik in mijn geest verbonden heb met 'success' en dus 'geld' en 'overleving' - en daardoor dan stress te creëren in mezelf en emotionele reacties die opkomen elke keer ik een fout maak of elke keer er iets gebeurt dat het proces anders doet verlopen dan ik aanvankelijk in gedachten had

Ik vergeef mezelf  dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als angst van de toekomst en de dingen die ik doe te doen vanuit het startpunt van die toekomstangst - in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat waar ik eigenlijk mee bezig ben is mezelf aan het saboteren in het bewegen en uitdrukken van mezelf in en als deze fysieke werkelijkheid omdat ik enkel stress, spanning, angst en emotionele reacties aan het produceren en opwekken ben in mezelf in reactie op mezelf en mijn eigen uitdrukking in momenten, waarin ik de dingen die ik doe enkel moeilijker aan het maken ben voor mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd ervoor te zorgen dat ik in elk moment van ademhaling vrij ben van reacties en emotionele of gevoelens ervaringen binnenin mezelf  wanneer en terwijl ik dingen doe en mezelf uitdruk in en als de fysieke realiteit, om er zo voor te zorgen dat ik mezelf niet uiteindelijk saboteer door  middel van het opbouwen en accumuleren van energie en stress

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn expressie en uitdrukking en bestaan van wie ik ben als het leven in en als mezelf te compromitteren, saboteren en onderdrukken door mezelf te laten sturen, leiden en dirigeren door een emotionele ervaring van gehaastheid, gejaagdheid, angst en stress - in de plaats van in elk moment van ademhaling in te zien, te beseffen en te begrijpen dat wie ik werkelijk ben als het leven zelf is HIER, en het is mijn verantwoordelijkheid als het leven in en als mezelf om te bestaan en te staan als het levende voorbeeld van wat het beste is voor allen en dus mijn sturing en macht en creatieve vermogen niet weg te geven aan de geest als overlevingsangst en emotionele reacties in en als het besef dat dat soort overlevingsmentaliteit niet gebaseerd is op een bestaan en een realiteit die het beste is voor het leven in en als elk wezen

Dag 689: Hoe Stress kan leiden tot een Slachtoffersmentaliteit

Als verderzetting op de voorgaande blogs waarin ik ben beginnen schrijven over de ervaring van stress in verband met het beginnen aan iets nieuws, deel ik in deze blog een ervaring die ik gisteren doormaakte wanneer ik de hele dag gespendeerd had met het hard en gemotiveerd werken aan mijn project. En na een hele dag ploeteren had ik naar de avond toe nog steeds niet het product gecreëerd dat ik van zinnens was te creëren.

Op dit punt begon ik te reageren met frustratie elke keer ik mezelf haast dezelfde fout zag maken en het ging zelfs zover dat ik uiteindelijk wilde beginnen wenen en aan het denken was aan opgeven. Hier besefte ik onmiddellijk dat deze ervaringen een gevolg waren van het feit dat ik de hele dag mijn project aan het uitvoeren was vanuit het startpunt van stress en mezelf opjagen en gedachten in mijn geest van 'ik moet dat hier zo snel mogelijk gedaan krijgen'  en 'ik wil zoveel mogelijk gedaan krijgen vandaag', met mijn oog al op het eindproduct dat ik in mijn handen wilde hebben.

En ik was niet van plan om deze energetische achtbaan nog verder te laten gaan en mij bijvoorbeeld zover te drijven dat ik uiteindelijk ook daadwerkelijk zou opgeven. Dus begon ik zelf-vergeving te spreken om mijn emotionele energetische ervaringen te stabiliseren en mezelf een inzicht te geven in mijn eigen geest en wat het eigenlijk is dat ik de hele dag aan het doen was in mijn geest dat ik uiteindelijk deze energie in mezelf gecreëerd heb waar ik mij zo overspoeld door voel dat ik bijna begin te huilen als een soort van aanvaarden van mezelf als het slachtoffer van de energie.

En deze energetische overweldigende ervaring heb ik al eerder meegemaakt, en het heeft me vaak in tranen doen uitbarsten. Maar het is na een bewandelen van mijn proces waarin ik mezelf in relatie tot die ervaring en de gedachten die ermee gepaard gaan een heel deel heb gestabiliseerd, dat ik nu eigenlijk inzag dat die daad van het willen huilen een soort van statement is die ik maak voor en als mezelf in dat moment waarin ik in feite zeg dat ik geloof dat wat ik vanbinnen in mezelf aan het voelen 'echt' is, en macht heeft over mij en dat ik 'ocharme' het slachtoffer ervan ben.

In de volgende blog deel ik de zelf vergeving die ik dan gebruikte om mezelf uit die ervaring te halen en mezelf niet in die slachtofferrol te laten zitten.

Dag 686: Waarom Jaag je jezelf Op om Sneller te gaan dan Fysiek Mogelijk is?

Herken je dat gevoel van stress en gejaagdheid wanneer je aan het werken bent aan een project, en je het gevoel hebt dat er zoveel te doen is maar je veel te weinig doet in de tijd die je hebt ook al werk je de hele tijd en doe je wat je kan om het zo snel mogelijk vooruit te doen gaan?

In de voorgaande blogs heb ik de cyclus omschreven die zich kan afspelen in relatie tot het beginnen aan een project en al snel het gevoel krijgen dat 'niets lukt' en dat je wil opgeven, en ik heb daarbij ook gedeeld hoe je jezelf kan ondersteunen om die cyclus te doorbreken en overstijgen zodat je je eigen geest jouw potentieel niet laat saboteren.

En in deze blog open ik een nieuwe/andere ervaring die kan ontstaan wanneer je dan bezig bent met het uitwerken van en het vormgeven aan een bepaald project en je bent gemotiveerd en je weet dat je het kan. Deze ervaring is iets wat ik zelf heb ondervonden nadat ik mezelf heb toegepast in het doorzetten en het doorbreken van de cyclus van opgeven.

Ik merkte dat ik mij opgejaagd en gehaast begon te ervaren en gedragen in relatie tot het project waaraan ik aan het werken was en dat ik stress aan het produceren was in mezelf. En toen ik via schrijven onderzocht wat die stress was en wat er dus in mijn geest aan het gebeuren was, ondervondt ik dat ik mezelf aan het opjagen was door allerlei beelden naar mijn hoofd te slingeren in verband met wat ik allemaal gedaan moet krijgen.

Ik dacht de hele tijd aan al de dingen die ik nog moest doen om dit project te kunnen afronden en daarin was ik mezelf stress aan het aanjagen, omdat ik in feite van mezelf verwachtte dat ik al die dingen onmiddellijk gedaan zou krijgen, ook al is dat fysiek gewoon onmogelijk.

Mijn geest was geen rekening aan het houden met de fysieke realiteit die zich maar stap voor stap en adem voor adem kan ontvouwen, en was eerder bezig met constant te zeggen van 'komaan, kijk naar al de dingen die je nog moet doen!', en was me zelfs bijna een schuldgevoel aan het aanpraten over mijn onvermogen om alles onmiddellijk gedaan te krijgen.

Deze ervaring is problematisch, omdat ik mij uiteindelijk gestresseerd voel en niet enkel dat, maar ik ben soms meer bezig met het denken aan al de dingen die ik gedaan moet krijgen dan dat ik mij concentreer op waar ik praktisch gezien mee bezig ben in het moment zelf. Die stress is dus niet enkel onaangenaam maar ook afleidend en zelf-saboterend.

In de volgende blog bekijk ik hoe het is dat de geest zo'n ervaring creëert, hoe het functioneert en wat er eigenlijk werkelijk gebeurt in die ervaring van opgejaagdheid en stress.

Dag 477: Hoe bouw ik Zelf een Emotionele Instorting Op?

Dit is een verderzetting van "Dag 476: Wanneer je Beseft dat je Verantwoordelijk bent voor Jezelf?" - waarin ik een volgende stap zette in mijn reis van het veranderen van mezelf in en als een specifieke emotionele ervaring in mezelf - in de zin van dat ik, na een herevaluatie van mezelf in een fysieke situatie die de specifieke emotionele reactie activeerde in mezelf, opnieuw onderzocht in welke zin ik veranderd was en wie ik ben in relatie tot deze emotionele ervaring.

Wat ik ondervond is dat, de emotionele reactie die opkwam, was een gevolg van wat er in mijn geest omging in relatie tot de mensen om mij heen. ik was mij druk aan het maken over wat zij van mij denken en hoe zij mij beoordelen en ik voelde mij angstig dat ze op de één of andere manier ontevreden zouden zijn over mij --- en daarin bestond ik in feite in constante spanning, die dan tot een kookpunt kwam op een bepaald punt en dan viel ik in allerlei emotionele ervaringen van wanhoop en zelf-medelijden en kwaadheid die opkwamen in mezelf.

dus, de emotionele ervaringen van frustratie, kwaadheid, zelf-medelijden en wanhoop waren mijn eigen creatie door middel van de spanning die ik had opgebouwd in mezelf en waren als het ware een soort van 'neerstorten' dat gebeurde in mezelf omdat ik mezelf had 'opgebouwd' in een energetische ervaring.

Dus, mijn nieuwe stap in het proces van het veranderen van deze specifieke emotionele ervaringen is om de spanning niet te laten opbouwen en mezelf te ondersteunen om een manier te vinden waarop ik mezelf niet meer toelaat om die spanning op te bouwen in mezelf --- zodat ik bijgevolg ook niet meer zal 'vallen' in de emotionele ervaringen van frustratie/kwaadheid/zelf-medelijden/wanhoop.

Ik bedoel, het is omdat ik geen verantwoordelijkheid nam voor wat ik aan het opbouwen was in mezelf, omdat ik het verbond in mijn gedachten met de mensen om mij heen --- door te denken aan 'wat ZIJ over mij denken' en 'hoe ZIJ mij beoordelen' en 'of ZIJ niet tevreden zullen zijn over mij' - daardoor heb ik zelf de emotionele ervaringen gecreëerd waarin ik feitelijk 'ineen stortte' en 'opgaf'.

Dus, in mijn proces van het veranderen van deze emotionele ervaringen van 'opgeven', zal ik het praktische proces moeten bewandelen van het veranderen van hoe ik in mezelf in relatie sta met de mensen om mij heen - door bijvoorbeeld mij te realiseren dat ik die spanning opbouw in mezelf en dat dat niets te maken heeft met de mensen om mij heen --- ik heb die gedachten toegestaan te bestaan in mezelf in relatie to 'wat zullen andere mensen van mij denken' en 'wat als ze niet tevreden zijn over mij' enzovoort. ik heb die gedachten waarde gegeven in mezelf en dus heb ik een spanning opgebouwd in mezelf -- daarin ben ik verantwoordelijk voor mezelf en uiteraard voor de consequenties die ik creëer door de spanning die ik opbouw. Consequenties namelijk de emotionele ervaringen van frustratie/kwaadheid/wanhoop/zelf-medelijden.

Wordt vervolgd in Dag 478