Dag 737: Hoe je jezelf en anderen limiteert door niet te Communiceren

In deze blog deel ik de zelf-correctieve stellingen verbonden met de zelf-vergeving stellingen in Dag 736: Verkiezen om niet te Communiceren is verkiezen om je Ego te Beschermen. De zelf-vergeving in Dag 736 onthulde hoe een weerstand om te communiceren met anderen - vooral in tijden van conflict - in wezen een bescherming is van het ego in de geest waarin je over het algemeen dingen ziet vanuit een zeer gelimiteerd perspectief.  De zelf-correctie is dan hoe dat limiterende gedragspatroon in de geest veranderd kan worden tot iets constructief.

Zelf-Correctie

Wanneer en als ik mezelf zie afzonderen en isoleren van mensen in mijn omgeving omdat ik een idee heb gevormd in mijn geest in verband met wie zij zijn of hoe ze denken en hoe ze reageren op mij omwille van hoe ik hun gedrag heb geïnterpreteerd - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat wanneer en als ik aan het reageren ben op iemand dan is dat een teken dat ik in mijn eigen geest zit in mijn persoonlijke interpretaties van het gedrag van een ander en dat ik daarin dus de werkelijkheid niet zie als wat ze in wezen is

Ik zie, besef en begrijp dat als ik de keuze maak om mij te isoleren en dus niet te praten en communiceren met de persoon in kwestie of met iemand anders die mij zou kunnen helpen om uit mijn reactie te stappen, dan maak ik in feite de opzettelijke keuze om mijn eigen ego te beschermen en dus mijn eigen persoonlijke reacties in stand te houden in de plaats van er actief aan te werken om ervoor te zorgen dat ik niet in mijn geest blijf steken en dat ik mezelf en ook mijn realiteit kan leren kennen en conflicten kan leren oplossen

Als en wanneer ik redeneringen zoals 'ik kan niet praten met die persoon want die zal mij niet begrijpen' of 'ik kan het alleen wel verwerken' als redenen voor waarom ik niet hoef te gaan praten met iemand, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat dit soort redeneringen in wezen excuses zijn die ik gebruik om mijn weerstand om te communiceren steun te geven en aldoende mijn ego en mijn geest te kunnen beschermen en mezelf gelimiteerd te kunnen blijven houden in mijn persoonlijkheid van mijn persoonlijke interpretaties en percepties van mijn realiteit

Ik zie, besef en begrijp dat ik meestal te maken heb met mijn persoonlijke ideëen over wie mensen zijn waarin ik absoluut niet zie we de mensen in mijn omgeving in werkelijkheid zijn omdat ik niet eens met hen communiceer en dus niet eens de moeite doe om hen te leren kennen als de wezens die ze eigenlijk zijn in tegenstelling tot de ideëen en percepties  tot hetgeen ik hen verminder en limiteer

En dus ik zie, besef en begrijp dat ik enkel mezelf zal kunnen leren kennen buiten mijn limitaties om als en wanneer ik ook andere wezens leer kennen buiten de limitaties die ik op hen geplaatst heb in mijn geest

En dus stel ik mezelf tot doel om mijn eigen opgelegde limitaties te overstijgen door mijn reacties te toetsen aan de werkelijkheid middels communicatie toe te passen met de mensen om mij heen, en vooral wanneer ik weerstand ervaar om te communiceren met een specifiek individu - en dit in en als de realisatie en begrip dat mijn geest steeds beelden en ideëen en percepties zal creëren over de mensen in mijn omgeving om ervoor te zorgen dat ik niet zal overgaan tot communicatie en dat ik aldus gelimiteerd blijf in en als het ego van de geest - en dat het dus aan mij is om in het moment die valse angsten en schijnbare blokkades in de geest te overstijgen en in de plaats van de geest te volgen, eerder de beslissing te maken om mezelf te bewegen en communicatie tewerk te stelligen zodat ik tot het besef kan komen dat een ander mezelf is en dat het enkel de geest is die de indruk produceert dat ik andere mensen niet kan begrijpen en dat zij mij niet kunnen begrijpen. In wezen zijn we allen één en gelijk, wezens in en als dit fysieke bestaan.

Dag 735: Problemen Oplossen via Communicatie vergt Moed

Deze blog is een verderzetting van de voorgaande blog waarin het onderwerp 'expressie' naar boven gekomen is. Expressie in termen van het 'durven' uitdrukken van jezelf zonder angst om afgang te maken, een mal figuur te slaan of 'wat andere mensen van je zouden denken', maar ook 'expressie' als het durven open zijn met de mensen in je omgeving, durven communiceren over problemen in de plaats van ze op te kroppen en er durven voor kiezen om dingen uit te praten in de plaats van ermee te blijven zitten in de veronderstelling dat je het zelf wel allemaal kan oplossen.

Ik zeg 'durven' omdat, hoewel communiceren en open zijn en openlijk delen wie je bent en waar je mee zit het beste is voor jezelf en voor de omgeving en wereld waarin je bestaat als geheel, is het toch niet zo voordehandliggend en evident. Je zal zelfs merken dat de neiging om je af te zonderen van je omgeving wanneer je je emotioneel voelt of wanneer je met iets zit groter is dan de neiging om erover te praten en om problemen die je hebt met iemand op te lossen door middel van communiceren met die persoon.

Er is immers een zekere 'kwetsbaarheid' die bestaat in het toepassen van communicatie om problemen op te lossen en emoties te verwerken. Stel bijvoorbeeld dat je op een gegeven moment plots de indruk krijgt dat iemand in je naaste omgeving zich afstandelijk aan het gedragen is tegenover jou. Je weet ten eerste niet goed of wat je ziet wel degelijk de realiteit is omdat de verandering in gedrag zo subtiel is en ten tweede zie of begrijp je niet waar het vandaan zou komen omdat je zelf niet meteen wetenschap hebt van iets dat jij gedaan zou kunnen hebben dat zulk 'n reactie losgeweekt zou kunnen hebben in hen.

Maar tegelijkertijd is er iets dat je ziet in hun gedrag tegenover jou hetgeen jij ervaart als wegduwend en afstandelijk. De kans is in deze situatie groot dat jij hun gedrag persoonlijk zal opnemen en dat jij je zelf dan ook afstandelijk zal gaan opstellen tegenover hen omdat je je als het ware bedreigd voelt door hun gedrag, hetgeen jij ervaart als kwetsend aangezien je je weggeduwt voelt zonder klaarblijkelijke reden.

Hoewel in feite de oplossing hier in deze situatie is om 'simpelweg' met de persoon te gaan praten over wat jij ziet en voelt teneinde duidelijkheid te krijgen over je eigen ervaringen en over de hele situatie, ga je dus eerder de neiging hebben om het probleem verder te laten bestaan door er net niet over te praten maar je eerder af te zonderen en af te scheiden van de ander. Wat je dan doet is dus met andere woorden net het tegenovergestelde van wat je eigenlijk zou moeten doen om tot een oplossing te komen.

Wat er dan uiteindelijk gebeurt is dat je een emotionele relatie opbouwt tegenover die persoon door met wrok, rancune, kwaadheid, beschuldiging en allerhande emotionele ervaringen van gekwetstheid blijft zitten in je eigen geest en gedachten en de relatie dus laat verzuren omdat jij je in feite liever gekwetst voelt dan de moeite te doen om oplossingen te vinden voor de problemen in je relaties met anderen.

Wordt verdergezet in Dag Dag 736

Dag 730: Zonder zelf-verantwoordelijkheid is een Conflict nooit Echt Opgelost

Deze blog is een verderzetting op Dag 729: Hoe Communicatie Helpt met het Loslaten van een Reactie op een Ander. In het onderzoeken en verkennen van communicatie als oplossing van conflicten is het belangrijk om tegelijkertijd in te zien en te begrijpen  dat communicatie op zich niet genoeg is. Communicatie - uiteraard vanuit oprechtheid en openheid - is een gereedschap dat je kan gebruiken om conflicten binnenin jezelf in relatie tot een persoon of tot jezelf op te lossen.

Maar als jij daarnaast niet met je eigen reacties werkt die zich afspelen in je geest tegenover de ander, dan zal je merken dat de communicatie uiteindelijk enkel meer conflict met zich zal meebrengen.  Open durven praten en je innerlijke wereld delen met een ander kan een therapeutisch effect hebben, maar niet zozeer omwille van het open en eerlijk zijn met een ander persoon. Het therapeutisch effect is wat je zelf creëert doordat jij de stap gezet hebt om de dingen die je vaak onderdrukt en verborgen zou houden in jezelf te openbaren en bloot te leggen. Het is die stap die jij in dat moment voor jezelf zet om het conflict dat jij in jezelf ervaart op te lossen en de nederigheid die in die stap geborgen ligt, die de verlossing van het conflict teweeg brengt.

De echte sleutel tot het oplossen van een conflict ligt in het toepassen van nederigheid en verantwoordelijkheid nemen voor je eigen ervaringen in relatie tot het conflict en de betrokken personen. Het is immers pas wanneer je jezelf in die positie van verantwoordelijkheid plaatst dat je een zekere stabiliteit in jezelf creëert die ervoor zorgt dat, wanneer je dan over het conflict gaat communiceren met een ander, dat je niet opnieuw in conflict gaat wanneer de ander niet reageert op jouw openheid als jij had verwacht of gewild.

Wanneer we zelf niet eerst onszelf in zelf-verantwoordelijkheid plaatsen, zullen we bijvoorbeeld verwachten dat wanneer we gaan communiceren met de persoon waar we conflict tegenover ervoeren, dat die persoon ook openstaat tot communicatie of dat ze onze eerlijkheid, openheid en oprechtheid zullen apprecieren en zelf ook zichzelf zullen delen in kwetsbaarheid en oprechtheid.

Als dan blijkt dat dit niet het geval is en dat ze bijvoorbeeld eerder in beschuldiging en reactie gaan, dan zullen we zelf ook in reactie schieten omdat we die verantwoordelijkheid nog niet genomen hebben voor onze eigen ervaring van en bijdrage tot het conflict. Achter onze aanvankelijke externe  'openheid' en 'oprechtheid' en 'kalmte' schuilt dus in wezen nog beschuldiging en victimisatie in relatie tot de situatie en persoon die we als conflictueus ervoeren.

Wanneer wij echter zelf staan in het punt van zelf-verantwoordelijkheid zal het niet uitmaken hoe de ander op ons reageert en zal onze stap van het blootleggen en delen van onszelf meer symbool staan voor onszelf, als een stelling die we maken waarin we zeggen tegen onszelf 'ik ben hier en ik heb geen angst om eerlijk en open te zijn over wie ik ben', zonder daarin verwachtingen te hebben in relatie tot hoe de ander op ons zou moeten reageren.

Als je ziet of merkt dat wanneer jij met iemand wil communiceren of iets wil uitpraten en je bepaalde verwachtingen hebt  van de persoon zoals de verwachting dat zij je op dezelfde manier zullen toetreden, dan zou dat een teken moeten zijn dat jij diep vanbinnen nog niet werkelijk verantwoordelijkheid genomen hebt voor de situatie, dat je in verborgen beschuldiging verkeert tegenover de persoon  en dat je niet stabiel staat in jezelf.

Dag 729: Hoe Communicatie Helpt met het Loslaten van een Reactie op een Ander

Om verder te gaan op het onderwerp van Communicatie zoals besproken in Dag 727: De Kracht van Communicatie en Dag 728: het Transformeren van het Creëren van Oorlog tot het Creëren van Oplossingen deel ik in deze blog een moment van praktische toepassing.

En dit in verband met een moment in mijn dag dat ik ervoer als conflictueus, waarin ik reageerde op de manier iemand tegen mij sprak hetgeen voor mij aanvoelde als 'aanvallend', 'bruusk' en 'denigrerend'. In dat moment hield ik mij stil en besliste ik om niet te spreken uit reactie maar eerder te ademen en mijn aandacht te verschuiven van mijn reactie naar de praktische realiteit. In de plaats van mij dus op te winden over 'de manier waarop' hij het zei, keek ik eerder naar simpelweg wat het was dat hij aan het zeggen was, de praktische dingen die hij aan het bespreken was en hoe die praktische dingen betrekking hadden op mij en hoe ik op een praktische manier de situatie kon helpen.

Ik voelde mij nadien echter nog niet compleet tevreden met hoe het moment zich had ontvouwt en specifiek met hoe ik reageerde op zijn woorden en zijn gedrag. Normaal gezien is hoe ik met zulk 'n momenten omga dat ik met mijn reactie alleen probeer om te gaan. Met andere woorden ik gebruik mijn gereedschap van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctieve stellingen om mezelf te stabiliseren in relatie tot de reactie in mezelf en de persoon in mijn omgeving.

Maar dit keer besefte ik dat zelfs als ik mijn reactie zou stabiliseren in mezelf, dan nog is er iets in de persoon waar ik op had gereageerd dat ik niet volledig begreep. De reden waarom ik namelijk reageerde in de eerste plaats, was omdat er iets was aan zijn gedrag dat voor mij 'vreemd' was. 'vreemd' in de zin van dat ik mij zo niet gedraag en in de zin van dat ik het ervoer als oncomfortabel en niet goed wist hoe ik ermee moest omgaan in het moment.

Ik besefte dat de kortste weg om reacties te stabiliseren tegenover een persoon en vooral de manier om iemand te kunnen begrijpen en te kunnen zien waarom en hoe iemand is en bestaat en waar het gedrag en de manier van doen van een persoon vandaan komt, is door met hen te communiceren. Niet enkel kan je mensen beter begrijpen maar in het communiceren vanuit oprechtheid en openheid laat je ook zien dat jij zelf het 'goed bedoelt'. Je stelt jezelf bloot aan mensen en dat wil zeggen dat mensen ook kunnen zien dat ze jou kunnen vertrouwen, dat je met andere woorden ook maar een mens bent net als hen.

Wanneer we niet communiceren met elkaar en wanneer we elkaar afzonderen en met onze reacties proberen om te gaan zonder in feite de personen waar we op reageren te leren kennen, dan kunnen we uiteindelijk blijven vaststeken in een reactie zonder te begrijpen waarom gewoon omdat er bepaalde aspecten zijn aan de persoon waar we op reageren die we niet begrijpen - omdat we onszelf niet kunnen herkennen in hen, en omdat we die relatie van openheid en oprechtheid niet bewerkstelligd hebben met hen.

In deze situatie besliste ik om met de persoon in kwestie te gaan praten vanuit een oprechte interesse om hem beter te kunnen verstaan en ook om met hem te delen hoe ik mij voelde en hoe ik zelf reageerde op zijn gedrag, zodat er een wederzijds begrip kan ontstaan waarin we elkaar kunnen zien als gelijken en waarin we kunnen komen tot oplossingen.

Wordt Vervolgd in Dag 730

Dag 728: het Transformeren van het Creëren van Oorlog tot het Creëren van Oplossingen

Ter verderzetting op het onderwerp dat in Dag 727: De Kracht van Communicatie ter sprake is gekomen gaan we in deze blog dieper in op het interessante fenomeen van het eerder afzonderen van onszelf en onszelf verwijderen wanneer we conflict ervaren of reacties ervaren in onszelf tegenover een persoon in onze omgeving dan onmiddellijk met die persoon te gaan praten of andere manieren te vinden om dat conflict en die reactie in onszelf te kunnen loslaten en oplossen.

Wat er immers gebeurt en wat we in feite doen wanneer we ons gaan afzonderen, is dat we onze geest de kans en de ruimte geven om allerhande bijkomstige gedachten, geloofsystemen, meningen, beoordelingen en reacties op te roepen  omtrend de persoon waar we op hadden gereageerd. En zo maken we de reactie uiteindelijk erger en creëren we gevolgen in onze relatie met hen die soms kunnen leiden tot een groot conflict of zelfs een volledige verscheuring van de relatie, waarna beide partijen dan bijna de rest van hun leven in wrok bestaan tegenover elkaar en bestaan in het geloof dat de ander ons iets heeft aangedaan.

Terwijl een aanvankelijke reactie heel makkelijk opgelost kan worden simpelweg door middel van communicatie. Dus, laten we ons dan de vraag stellen: waarom vinden we communiceren met elkaar zo moeilijk? Waarom lijkt het soms onmogelijk om gewoon toe te stappen op iemand en met hen te praten? En waarom lijkt het nog moeilijker om te praten over de dingen die ons echt dwars zitten, de dingen die echt zijn en die er echt toe doen - die dingen die belangrijk zijn om over te praten?

Waarom leggen we er ons bij neer dat de relaties die we hebben met de mensen in onze omgeving over het algemeen zo oppervlakkig zijn dat wanneer er zich een vorm van conflict voordoet, we het makkelijker lijken te vinden om de relatie in z'n geheel gewoon op te geven dan in communicatie te treden teneinde te komen tot:

1. Een begrip van waarom het conflict is opgetreden en hoe het bestaat
2. Welke oplossingen gevormd kunnen worden om het conflict op te lossen en te kunnen vermijden in de toekomst

Zo is het ook op wereldschaal, het lijkt zoveel makkelijker om tot oorlog en conflict over te gaan met een ander land dan samen tot oplossingen te komen voor de problemen door middel van begrijpend luisteren. Begrijpend luisteren wil hier dan zeggen:

• Dat je beseft dat de andere partij vanuit precies hetzelfde startpunt komt als jezelf, namelijk overleving en zelf-preservatie en dat wanneer die zich aanvallend opstelt dit eigenlijk een teken is dat hij/zij zich bedreigt voelt in die overleving/zelf-preservatie
• Dat je moeite doet om jezelf in de schoenen te verplaatsen van de andere partij en hun woord en leven te erkennen als gelijk aan waarde als je eigen woord en leven
• Dat je moeite doet om je neiging tot het al te snel reageren vanuit zelf-verdediging en zo het creëren van conflict/oorlog even aan de kant zet om vanuit een kalm standpunt niet enkel te luisteren naar wat de ander te vertellen heeft, maar ook te kunnen HOREN en ZIEN wat hun eigenlijke situatie is. Zodoende kan je BEGRIJPEN dat als jij in hun plaats zou staan, je precies hetzelfde zou zeggen/doen, en dan kan je ten gevolge ook begrijpen dat oorlog/conflict nooit de oplossing is omdat het niet het beste is voor jezelf en voor de ander als jezelf.

Begrijpend luisteren is niet mogelijk zolang je blijft vasthouden aan je eigen reacties en gedachten en meningen over een ander. Je zal zo nooit kunnen begrijpen waar zij vandaan komen en waarom/hoe zij bestaan zoals ze bestaan en zijn wie ze zijn. Oplossingen tot conflicten zullen enkel gezien kunnen worden wanneer we onszelf volledig in de schoenen van een ander kunnen verplaatsen zonder vooroordelen en als zodanig kunnen zien wat het beste zou zijn voor onszelf ALS hen.

Dit is een heel ander niveau van communiceren dat wij op dit moment in deze wereld niet gewoon zijn, maar dat wel noodzakelijk is om over te schakelen van onze neiging tot het creëren van oorlog en conflict naar het creëren van en vormgeven aan houdbare oplossingen.

Dag 727: De Kracht van Communicatie

Het is niet vaak, ik zou zelfs zeggen bijna nooit, dat we in een situatie van conflict - of althans een situatie waarin we het gevoel hebben dat er conflict gaande is tussen onszelf en een ander - de stap nemen om in openheid, oprechtheid en kwetsbaarheid met de ander te delen hoe we ons voelen binnenin onszelf en waarom we conflict ervaren binnenin onszelf tegevenover hen.

Vaak zullen we eerder de neiging hebben om onze reactie geheim te houden, om bijvoorbeeld te gaan praten met andere mensen over onze reactie op die persoon, over wat we over de persoon denken en wat de persoon gedaan heeft. We zullen praten met iedereen behalve de persoon waar we eigenlijk zouden mee moeten praten, namelijk de bron van onze reactie en van het conflict zelf. Of we isoleren ons en zonderen onszelf af van de persoon waar we conflict mee ervaren, en vormen dan allerhande meningen over hen in onze geest door na te denken en onze reactie te voeden door middel van gedachten, hetgeen ons dan soms in allerhande andere ervaringen en reacties kan doen schieten waarin we dan uit het oog verliezen hoe het allemaal eigenlijk begonnen is en hoe het zo geëscaleerd is.

Wat er echter gebeurt wanneer we niet onmiddellijk met de bron van het conflict gaan communiceren is dat we het conflict groter maken dan het eigenlijk is. Heel vaak is er zelfs geen sprake van echt 'conflict' omdat datgene waar we op reageerden was een perceptie van onszelf en onze eigen ideëen en gedachten over wat een ander persoon van ons denkt of wat hun intenties zijn en dus niet wat er eigenlijk gaande was of door het hoofd ging van die persoon in dat moment.

En het zijn zulk 'n misvattingen en valse percepties die we pas zullen inzien wanneer we in openheid, oprechtheid en kwetsbaarheid gaan praten met de persoon in kwestie. Wanneer we met andere woorden de persoon benaderen en zeggen van 'kijk, in dat moment waarin jij zus of zo gezegd of gedaan hebt, voelde ik mij zus of zo en dacht ik dat jij dit of dat bedoelde met je woorden/daden, en dus reageerde ik op deze manier. Is dat hoe jij je woorden/daden bedoelde? En als ja, hoe zo?'.

En dit in tegenstelling tot het laten opbouwen en 'etteren' van je reactie in je geest en om dan later uiteindelijk tot een ontploffing te komen tegenover de persoon en over te gaan tot een eerder verwijtende en aanvallende toenadering, zo van 'jij hebt dit gedaan/gezegt en jij bent zus of zo en jij dit en jij dat!'. Wanneer je echter iemand toetreed vanuit een nederige houding, waarin jij je eigen reacties en gedachten en percepties over de hele situatie met een korrel zout neemt dan laat je zien dat je zelf inziet en beseft dat je reacties zeer goed gebaseerd kunnen zijn op je eigen misvattingen en dat je enkel wil komen tot een oplossing door naar de percepties van de ander te polsen om zodoende een beter beeld te kunnen krijgen van wat de echte situatie was.

En door deze houding zal de ander zich ook niet aangevallen voelen, waardoor hij/zij ook niet in zelf-verdediging zal treden. Het is wanneer dit mechanisme van zelf-verdediging in actie schiet dat het conflict, hetgeen om te beginnen al volledig op enkel misvattingen gebaseerd kan geweest zijn, enkel escaleren omdat nu de ander persoon ook dat conflict ervaart en vanuit zelf-verdediging jou zal gaan aanvallen of jou zal gaan willen vermijden.

Zeer vaak zal het zo zijn dat wanneer de ander zijn/haar verhaal doet over hoe zij de situatie hebben ervaart en wat hun eigenlijke bedoelingen en/of gedachten waren, dat je ziet en beseft dat zij eigenlijk net als jij zijn en dat ze namelijk nooit 'slechte' bedoelingen hebben, maar in feite enkel dingen doen oftewel omdat ze het gewoon zijn en er nooit bij hebben stilgestaan om het anders te doen, oftewel omdat ze zelf een reactie ervoeren en vanuit die reactie een bepaald gedrag uitten dat dan door hun omgeving verkeerd opgevat wordt.

Het is omdat we zelf zo vaak anderen misbegrijpen en dan waarde hechten aan die misvattingen die we hebben over anderen, dat we zelf soms het gevoel hebben dat we misverstaan worden of dat we angst hebben om misverstaan te worden en daardoor onszelf zullen onderdrukken in onze expressie.

Wordt vervolgd in Dag 728.

Dag 592: Zijn onze Emoties een Straf die we Onszelf doen Uitzitten?

Dag 592: Zijn onze Emoties een Straf die we Onszelf doen Uitzitten? 

Het Veranderen van de Emotie van Onzelfzekerheid in Groepen

Een ervaring die voor mij een patroon en een gewoonte geworden is doorheen mijn leven is een ervaring van onzekerheid in groepen van mensen en ook in relatie tot individuen in mijn omgeving. En het is deze ervaring die ik zal aanpakken in deze blog en volgende blogs, door middel van het Desteni Gereedschap van Schrijven, zelf-vergeving en zelf-Correctie.

Ik zal hierin vertrekken vanuit een praktisch voorbeeld  en met name een specifieke situatie die ik in mijn dagelijkse leven en realiteit ben tegengekomen - omdat die situatie de 'blauwdruk' representeert van het patroon van onzekerheid dat zich doorheen mijn leven steeds heeft herhaald.

De situatie zijnde dat ik een aantal weken geleden naar een bijeenkomst was gegaan van een sportclub waar ik mij onlangs bij heb aangesloten. Het was een sociale bedoening waarop prijzen werden uitgereikt en gegeten, gedronken en gepraat werd. Aangezien ik mij pas heb aangesloten kende ik de meeste mensen daar nog niet goed en moest ik dus het initiatief nemen om een gesprek aan te knopen, om onderwerpen te vinden om over te praten, om mensen te benaderen en om punten te vinden waar mensen over zouden willen praten - en om dus met andere woorden een zekere vorm van 'connecties' en 'relaties' te vormen met mensen.

Al is het enkel om die specifieke vaardigheid in mezelf te ontwikkelen omdat ik doorheen mijn leven een persoonlijkheid heb ontwikkeld waarin ik mezelf steeds heb ervaren als 'sociaal onbekwaam' en mezelf zelfs heb beoordeeld en gedefinieerd als 'vreemd' omwille van de onzekerheid en de angsten die ik steeds ervoer in mezelf wanneer ik mij in sociale situaties bevond.

Ik ben dan doorheen de jaren naarmate ik opgroeide tot volwassene in deze wereld gaan geloven dat die specifieke persoonlijkheid van onzelfzekerheid in sociale situaties is 'wie ik ben', alsof dat mijn 'straf' is die ik moet uitzitten gedurende de rest van mijn leven in deze wereld en alsof er geen enkele andere keuze is voor mij omdat die onzekerheid als het ware het enige 'programma' is dat ik gekend heb.

Ik bedoel, is dat niet vreemd - dat je zo'n ervaringen gaat aanvaarden en aannemen als de realiteit van wie je bent, ondanks dat je weet dat het eigenlijk ook anders kan. In de zin van dat ik bijvoorbeeld andere mensen zie en ik zie hoe ze zichzelf uitdrukken in sociale situaties -- ik zie hoe anderen die onzelfzekerheid niet lijken te ervaren, of althans niet in de mate waarin ik het ervaar in mezelf -- maar dat je je erbij neerlegt dat je niet kan veranderen omdat je simpelweg niet weet hoe. Want, je hebt nooit anders gekent dus heb je ook niet meteen een voorbeeld of een richtlijn voor hoe je kan worden wie en hoe je eigenlijk wil zijn in je leven.

Dus, vanuit dat opzicht lijken dit soort emotionele ervaringen zoals onzelfzekerheid een 'straf' die je uitzit omdat je weet dat het niet is wie je wil zijn en hoe je jezelf wil ervaren maar je hebt tegelijkertijd het gevoel dat je er niets aan kan doen en dat je dus 'gedoemd' bent om zo door het leven te gaan. En onzekerheid is maar één voorbeeld van zo'n ervaringen, er zijn verschillende emotionele ervaringen die mensen steeds herleven in hun bestaan op aarde die het leven soms kunnen doen aanvoelen als een Hel - hetgeen dus impliceert dat we onszelf om de één of andere reden aan het straffen zijn anders zouden we al lang hebben losgelaten van zulk 'n patronen uit het verleden die zich blijven herhalen in ons leven.